Een kind dat overal nee op zegt. Als je iets van hem verwacht, komt het in opstand. Alleen die ene kleur beker willen, of het brood op een bepaalde manier gesneden hebben. De spanning loopt op. En al die kleine momentjes bij elkaar leiden samen tot een enorme uitbarsting. Je kind is niet meer te bereiken. Je probeert het rustig te krijgen. Maar je kind slaat van zich af. Probeert ruimte voor zichzelf te maken en wil niet aangeraakt worden. De woede wordt afgereageerd op jou, of op het stuk speelgoed wat toevallig net in de buurt staat.
Je hebt al van alles geprobeerd. In de hoek of op de gang zetten, streng toespreken, speelgoed wegzetten, je kind naar boven sturen. Maar alles wat je daarmee bereikt is een kind dat nog meer overstuur is en frustratie bij jou.
Emoties hebben een signaalfunctie.
Emoties hebben een signaalfunctie. Ze vertellen ons hoe het met ons gaat. Voelen we ons blij, dan gaat het goed met ons. Voelen we ons boos, dan is er een grens overschreden. En welke grens dat is, dat is voor iedereen anders. En ook per dag weer anders. Door te proberen boosheid of verdriet te stoppen, zeggen we eigenlijk dat het er niet mag zijn. Terwijl wij mensen juist uitgerust zijn met zo’n ontzettend mooi systeem om ons de weg te wijzen. Het is alleen zo dat wij in de loop der tijd hebben geleerd dat te negeren en vooral door te gaan met de dagelijkse bezigheden.
Door weer aandacht te gaan geven aan die mooie en handige signaalfunctie, kunnen we ontdekken wat er eigenlijk speelt. Want dat opstandige gedrag van jouw kind, het niet luisteren, laat misschien wel zien dat zijn emmertje volloopt en dat ontspanning en ontlading nodig is. Zodat er weer ruimte is om open te staan voor andere dingen. Zoals met jou praten.
Met een vol hoofd sta je niet open voor leren.
Als je niet lekker in je vel zit, of als je emmertje vol is, hebben je brein en lichaam de taak om er voor te zorgen dat jij dit overleeft. Dat jouw kind dit overleeft. En dan maakt het helemaal niet uit dat het vandaag geen tijger is maar gewoon een drukke werkdag of schooldag. Maar met dat jouw lichaam ervoor zorgt dat jullie de dag doorkomen en er aan het eind van de dag nog zijn (en in welke emotionele staat maakt dan helemaal niet uit…) geeft het zijn aandacht dus aan de belangrijkste dingen. En iets nieuws leren is er op dat moment niet één van. En luisteren naar je moeder ook niet.
Vaak hoor ik van ouders dat het lijkt alsof hun kind niet bereikbaar is als het een driftbui heeft. Dat het dan helemaaal niet meer luistert. En dat klopt dus in zekere zin ook. Je kind staat niet meer open voor gesprek omdat alle fysieke processen gericht zijn op overleven.
Wat heeft mijn kind nu nodig?
Dus het eerste wat nu belangrijk is, is dat je jezelf de vraag stelt: ‘wat heeft mijn kind nu nodig?’ en dan vooral voorbij de ideëen van wat zou moeten en hoe het hoort. En terug naar het voelen en écht kijken naar je kind. Misschien is het een knuffel (soms is dat teveel voor een kind dus doe dat dan vooral niet), wat meer ruimte, tijd alleen, even op zijn bed liggen, even lekker hard stampen of buiten een rondje rennen.
Dus neem de komende dagen eens de tijd om naar je kind te kijken. Wat heeft het lastige gedrag van jouw kind je te vertellen? En wat heeft jouw eigen gevoel daarover jou te vertellen?
Want hoe zou het zijn als je die overprikkeling en die boze buien voor kunt zijn, dat je kind zich weer fijn voelt, je weer kunt genieten van jouw gezin. En niet het gevoel hebt dat je steeds op eieren loopt.
Wil je graag meer weten over hoe je hiermee zelf aan de slag kunt? Op woensdag 13 oktober geef ik om 10:00 een online masterclass voor ouders van hooggevoelige kinderen met een sterke wil waarin ik dit wat uitgebreider vertel. En ook is er ruimte voor het stellen van vragen. Er komt een replay, dus je kunt het ook later terugkijken. Na de masterclass ontvang je ook een digitaal werkboek met de handvatten erin. Via onderstaande knop vind je meer info en kan je je aanmelden. Heb je vragen over de masterclass? Stuur me gerust een mailtje!
